Ostrowskogo pł. nr 2
Островского пл., nr 2
Teatr Aleksandryjski najstarszy stały teatr w Rosji założony 30 sierpnia 1756 r. jako główna cesarska scena dramatyczna. Na pierwszym planie pl. Jekatierynski projektu C. Rossiego z pomnikiem Katarzyny II. Fot. z 2012 r. © MCK (fot. B. Nykiel).
21.07.2017
Островского пл., nr 2 [Ostrowskogo pł. nr 2] (dawniej площадь Александринского Театра [Teatru Aleksandryjskiego pł.])
Teatr Aleksandryjski [Александринский театр] to najstarszy stały teatr w Rosji. Został założony 30 sierpnia 1756 r. jako główna cesarska scena dramatyczna, a nazwę przybrał w 1. poł. XIX w. ku czci cesarzowej Aleksandry Fiodorowny (1798–1860), żony Mikołaja I. W 1920 r. przemianowany na Piotrogrodzki Państwowy Akademicki Teatr Dramatu, a od roku 1937 na Leningradzki Państwowy Akademicki Teatr Dramatu im. A.S. Puszkina. W 1991 r. wrócił do pierwotnej nazwy. Swój reprezentacyjny gmach, w którym działa do dziś, otrzymał w 1832 r. Projektantem tej klasycystycznej budowli z charakterystyczną główną fasadą z loggią i sześciokolumnowym portykiem korynckim zwieńczonym kwadrygą Apollona (autorstwa rzeźbiarza Stiepana S. Pimienowa (1784–1833)) był działający nad Newą włoski architekt Carlo di Giovanni Rossi (1775–1849), który w latach 1830–1832 stworzył cały zespół urbanistyczny złożony z połączonych ulicą placów: Aleksandryjskiego (obecnie pl. Ostrowskiego) i Łomonosowa u nab. Fontanki. Jego osią jest biegnąca za teatrem idealnie proporcjonalna ul. Zodczego Rossi (dawna Teatralna) o długości 220 m i szerokości 22 m. W Teatrze Aleksandryjskim odbyły się premiery niemal wszystkich najważniejszych dramatów rosyjskiej klasyki XIX w. Od początku skupiał też wybitne osobowości sceniczne. Na przełomie XIX i XX w. słynął z plejady wielkich aktorów, takich jak Wołodimir N. Dawydow (1849–1925) czy Wiera F. Komissarżewskaja (1864–1910), na stałe współpracowało z nim też grono artystów plastyków skupione w grupie „Mir iskusstwa” [Мир искусства]. Wśród wybitnych reżyserów tej sceny był m.in. Wsiewołod E. Meyerhold (1874–1940), który stworzył przedstawienia na trwałe zapisane w historii światowego teatru. Na przełomie lat 20. i 30. XX w. scena prezentowała repertuar agitacyjno-publicystyczny. Z końcem lat 30. powrócono w teatrze do repertuaru klasycznego oraz wprowadzono dramat współczesny. Wysoki poziom artystyczny przywrócił tej scenie dopiero reżyser i scenograf Walerij W. Fokin (ur. 1946), pełniący obowiązki jej dyrektora od roku 2003.
W 1846 r. dyrektorem teatralnej orkiestry został kompozytor i dyrygent Wiktor Każyński (ur. 1812) i pełnił tę funkcję do śmierci w 1867 r. O stanowisko to bezskutecznie zabiegał wcześniej kompozytor Stanisław Moniuszko (1819–1872). Poza środowiskiem muzycznym polska publiczność kojarzy postać Każyńskiego głównie ze skomponowaną do słów Władysława Syrokomli (1823–1862) melodią Wlazł kotek na płotek.
Teatr Aleksandryjski [Александринский театр] to najstarszy stały teatr w Rosji. Został założony 30 sierpnia 1756 r. jako główna cesarska scena dramatyczna, a nazwę przybrał w 1. poł. XIX w. ku czci cesarzowej Aleksandry Fiodorowny (1798–1860), żony Mikołaja I. W 1920 r. przemianowany na Piotrogrodzki Państwowy Akademicki Teatr Dramatu, a od roku 1937 na Leningradzki Państwowy Akademicki Teatr Dramatu im. A.S. Puszkina. W 1991 r. wrócił do pierwotnej nazwy. Swój reprezentacyjny gmach, w którym działa do dziś, otrzymał w 1832 r. Projektantem tej klasycystycznej budowli z charakterystyczną główną fasadą z loggią i sześciokolumnowym portykiem korynckim zwieńczonym kwadrygą Apollona (autorstwa rzeźbiarza Stiepana S. Pimienowa (1784–1833)) był działający nad Newą włoski architekt Carlo di Giovanni Rossi (1775–1849), który w latach 1830–1832 stworzył cały zespół urbanistyczny złożony z połączonych ulicą placów: Aleksandryjskiego (obecnie pl. Ostrowskiego) i Łomonosowa u nab. Fontanki. Jego osią jest biegnąca za teatrem idealnie proporcjonalna ul. Zodczego Rossi (dawna Teatralna) o długości 220 m i szerokości 22 m. W Teatrze Aleksandryjskim odbyły się premiery niemal wszystkich najważniejszych dramatów rosyjskiej klasyki XIX w. Od początku skupiał też wybitne osobowości sceniczne. Na przełomie XIX i XX w. słynął z plejady wielkich aktorów, takich jak Wołodimir N. Dawydow (1849–1925) czy Wiera F. Komissarżewskaja (1864–1910), na stałe współpracowało z nim też grono artystów plastyków skupione w grupie „Mir iskusstwa” [Мир искусства]. Wśród wybitnych reżyserów tej sceny był m.in. Wsiewołod E. Meyerhold (1874–1940), który stworzył przedstawienia na trwałe zapisane w historii światowego teatru. Na przełomie lat 20. i 30. XX w. scena prezentowała repertuar agitacyjno-publicystyczny. Z końcem lat 30. powrócono w teatrze do repertuaru klasycznego oraz wprowadzono dramat współczesny. Wysoki poziom artystyczny przywrócił tej scenie dopiero reżyser i scenograf Walerij W. Fokin (ur. 1946), pełniący obowiązki jej dyrektora od roku 2003.
W 1846 r. dyrektorem teatralnej orkiestry został kompozytor i dyrygent Wiktor Każyński (ur. 1812) i pełnił tę funkcję do śmierci w 1867 r. O stanowisko to bezskutecznie zabiegał wcześniej kompozytor Stanisław Moniuszko (1819–1872). Poza środowiskiem muzycznym polska publiczność kojarzy postać Każyńskiego głównie ze skomponowaną do słów Władysława Syrokomli (1823–1862) melodią Wlazł kotek na płotek.
Materiały związane z hasłem
ostatnio dodane
Hasła:
Kochański Paweł
Polacy w Zakładach Putiłowskich (1868–1937)
Związek Młodzieży Polskiej „Zet” w Petersburgu / Piotrogrodzie
Niżyńska Bronisława
Więckowski Aleksander Józef
Słonimski Siergiej
Czarnomska Izabella
Walentynowiczówna Wanda
Skąpski Franciszek Salezy
Słonimski Ludwik
Walentynowicz Marian
Krajowski-Kukiel Feliks
Walentynowicz Rafał Antoni Władysław
Ogiński Ignacy
Szemioth Piotr
Szemioth Stanisław
Szemioth Włodzimierz
Szemioth Aleksander Edward
Żukowska Jadwiga Aniela Tekla
Liniewicz Leon
Filipkowski Stefan Julian
Rawicz-Szczerbo Władysław
Rzymskokatolickie parafie i kaplice Petersburga/Piotrogrodu oraz dekanatu petersburskiego
Mickiewicz Stefan
Kakowski Aleksander
Spasowicz Włodzimierz
Parafia i kościół św. Stanisława w Petersburgu
Żenkiewicz Józef
„Promień Poranny” / „Promień”
Dąbrowski Jarosław
Klub Robotniczy „Promień”
Polska Szkoła Przygotowawcza i Pierwsze Polskie Gimnazjum Żeńskie Stanisławy Ćwierdzińskiej
Barchwic Maria Ludwika
Petersburskie edycje utworów Adama Mickiewicza
Barchwic (Barchwitz) Jan Stanisław
Łukaszewicz Dominik
Szkiłłądź (Szkiłądź) w zakonie Jakub
Jocher Adam Teofil
Biblioteka:
Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół Polski” w Petersburgu
Ferdynand Ruszczyc w Petersburgu
Teatr Polski i Polskie Studio Teatralne
Polonica Petropolitana
Piotrogrodzkie inicjatywy charytatywno-oświatowe fundatora KUL Karola Jaroszyńskiego (Prezentacja)
Życie Teatralne Wielonarodowego Piotrogrodu-Leningradu w latach 1917-1941
Inwentarz rękopisów Biblioteki Załuskich w Cesarskiej Bibliotece Publicznej