Most Trójcy Świętej [Троицкий мост]

To zwodzona przeprawa łącząca rejony Piotrogrodzki i 1. Admirałtiejskij. Rozciąga się od pl. Suworowa przed Polem Marsowym po pl. Troickij i zaczynający się za nim prosp. Kamiennoostrowskij. Jest trzecią po mostach Błagowieszczenskim i Litiejnym stałą przeprawą na Newie. Do otwarcia w 1965 r. mostu Aleksandra Newskiego, licząc 582 m, była też najdłuższym leningradzkim mostem. Od roku 1803 w miejscu tym znajdował się pontonowy most zwany Petersburskim, który po przebudowie z roku 1827 nazwano Troickim – od placu i zburzonego w 1932 r. soboru Trójcy Świętej. Obecny most przemianowano w 1918 r. na most Równości. Po śmierci I sekretarza Komitetu Leningradzkiego WKP(b) Siergieja M. Kirowa (1886–1934) otrzymał 15 grudnia 1934 r. nazwę Kirowski. Do pierwotnej nazwy powrócono dopiero 4 października 1991 r. O budowie stałej przeprawy, która połączyłaby stronę Piotrogrodzką z centrum miasta, myślano od roku 1883. Ostatecznie decyzję w tej sprawie Duma Miejska podjęła 9 października 1891 r., a w kwietniu 1892 r. ogłoszono międzynarodowy konkurs, na który nadesłanych zostało 16 projektów, w tym pięć rosyjskich i sześć francuskich. Pierwsze miejsce zajęła firma Gustave’a Eiffela (1832–1923), twórcy słynnej paryskiej wieży. Komisja konkursowa przedstawiła jednak Dumie Miejskiej do wyboru pięć projektów, w tym dwa spoza konkursu, m.in. Towarzystwa „Batignolles”. W 1896 r. Duma ogłosiła drugi konkurs, na który wpłynęły – oprócz projektu Towarzystwa „Batignolles” – jeszcze dwa projekty. Ostatecznie w dniach 5–7 lutego 1897 r. władze miasta zdecydowały powierzyć realizację szacowanej na 5 mln 200 tys. rubli inwestycji temu właśnie towarzystwu. 5 czerwca tego roku projekt zatwierdził car Mikołaj II (1886–1918). W budowie mostu uczestniczyło wielu petersburskich inżynierów i architektów, a pracę nadzorowała specjalna komisja złożona z 11 miejscowych architektów i 25 konstruktorów. Oprawa architektoniczna mostu, do której wniesiono wiele poprawek, była dziełem francuskich architektów Vincenta Chabrola i René Patouillarda. Kamień węgielny pod budowę położono z udziałem cara i prezydenta Francji Félixa Faure’a (1841–1899) 13 sierpnia 1897 r., co upamiętnia okolicznościowa tablica. Dotychczasowy most pontonowy przeniesiono w okolicę pier. Marmornego. Prace budowlane rozpoczęto we wrześniu 1898 r., a zgodnie z kontraktem zakończyć je miano w 1901 r.

Pracami kierowała grupa francuskich i rosyjskich inżynierów różnych specjalności, a jednym z inżynierów sprawujących nadzór techniczny (co upamiętniono tablicą) był Andrzej Pszenicki (1869–1941), późniejszy autor kilku mostów i nabrzeży, w tym mostu Dworcowego. Razem z budową mostu postępowała budowa granitowych nabrzeży na prawym brzegu Newy. Ostatecznie koszt budowy mostu wyniósł 6,1 mln rubli, a ukończono go w 1903 r. Uroczyste otwarcie nowej przeprawy przez Newę nastąpiło 16 maja 1903 r. w obecności Mikołaja II i carskiej rodziny. Na pamiątkę poświęcenia mostu wybito też okolicznościowe medale. Poważne prace remontowe most Troicki przeszedł w latach 1965–1967 oraz 2001–2003, kiedy to przywrócono mu pierwotny wygląd. Otwarto go ponownie 29 maja 2003 r. w ramach obchodów 300-lecia założenia miasta.