Most Błagowieszczenskij [Благовещенский мост] (dawniej Николаевский [Nikołajewskij], лейтенанта Шмидта [lejtienanta Szmidta]) na Newie.

Był to pierwszy stały petersburski most łączący centralną część miasta z Wyspą Wasilewską [Васильевский остров]. Otwarty uroczyście 12 listopada 1850 r. miał początkowo nosić nazwę mostu Newskiego. Błagowieszczenskim został nazwany, gdyż taką nazwę nosił plac na lewym brzegu oraz zburzona w 1929 r. cerkiew Zwiastowania. Po śmierci Mikołaja I w 1855 r. przemianowano go na „Nikołajewskij”. Imię Lejtnanta Szmidta otrzymał 17 listopada 1918 r. na cześć przywódcy buntu na krążowniku „Oczaków” i jednego z dowódców powstania sewastopolskiego 1905 r. Piotra P. Szmidta (1867–1906). Do historycznej nazwy „Błagowieszczenskij” powrócono 14 sierpnia 2007 r. Do lat 40. XIX w. przedstawiono ponad 60 projektów budowy mostu przez Newę, kontrowersje wzbudzało przede wszystkim miejsce jego ewentualnej budowy. Wreszcie 11 lutego 1842 r. zapadła decyzja o budowie stałej przeprawy, a przygotowanie jej projektu technicznego powierzono majorowi inżynierowi Stanisławowi Kierbedziowi sen. (1810–1899), którego wspomagał m.in. inż. Karol Bentkowski. O oprawę architektoniczną konstrukcji zadbać miał Aleksandr P. Briułłow (1798–1877). Gotowy projekt mostu został przedstawiony 15 października tego roku.

Prace budowlane pod kierunkiem Stanisława Kierbedzia rozpoczęły się w 1843 r., opóźniała je skomplikowana ilasta struktura dna rzeki, jej głębokość (12 m) i duży zmienny prąd. Uczestniczyło w nich ponad 1,5 tys. ludzi i sprzęt specjalistyczny. Uroczystość otwarcia mostu, w której oprócz cara Mikołaja I udział wzięła carska rodzina i 50 tys. petersburżan, zbiegła się z prawosławnym świętem Ofiarowania NMP. Wybito też okolicznościowy srebrny medal według projektu hr. Fiodora P. Tołstoja (1783–1873). Zbudowany przez Kierbedzia żelazny most miał osiem przęseł, z których siedem stanowiły żeliwne dźwigary łukowe, ósme zaś belkowe było zwodzone. Szerokość przęseł rozszerzała się w kierunku środka rzeki. Oparto je na granitowych podporach wbitych na głębokość 10 m w dno rzeki. Most liczył 298,2 m długości. Dostępny dla pojazdów pas miał 13,78 m, chodniki zaś miały 3,2 m szerokości. Waga użytych w jego konstrukcji elementów metalowych wynosiła 95 tys. ton. W chwili otwarcia był najdłuższym mostem na świecie, pierwszym, w którym zastosowano nowatorskie konstrukcje kratownicowe.

Obecnie most, po późniejszych przebudowach, ma długość 331 m i szerokość 37 m i nie przypomina już w niczym początkowej konstrukcji. Inżyniera Kierbedzia awansowano po zbudowaniu mostu na generał-majora, a jego udział w budowie istniejącej do dziś przeprawy przypomina umieszczona na moście okolicznościowa tablica następującej treści: „Most imienia Lejtnanta Szmidta, pierwszy stały most przez Newę, wzniesiony w latach 1842–1850, według projektu rosyjskiego inżyniera S. W. Kierbedzia. W latach 1937–1938 most został na nowo zbudowany według projektu akademika G. P. Pieriedieryja i architekta L. A. Noskowa”. Elementy konstrukcji Kierbedzia wykorzystano wówczas do budowy mostu Nowowołżańskiego w Kalininie (dzisiejszy Twer), latarnie zaś mostowe do iluminacji Marsowego Pola.

W latach 2005–2007 most przeszedł całkowitą rekonstrukcję; otwarcie nowego mostu nastąpiło 15 sierpnia 2007 r. (w uroczystości uczestniczyła jako gość oficjalny prawnuczka Stanisława Kierbedzia).