Мойки р. наб., nr 61 [Mojki r. nab. nr 61] / Большая Морская ул., nr 16 [Bolszaja Morskaja ul. nr 16]

Eklektyczną kamienicę czynszową z salą zebrań M. F. Ruadzego [Доходный дом и зал собраний М. Ф. Руадзе] w części Kołomiejskiej (Admirałtiejskiej) miasta zaprojektował w 1851 roku polski architekt Rudolf Żelaziewicz (1810–1874), który wzniósł ją w latach 1856–1857 przy udziale A. Robiena i Nikołaja P. Griebionki (1819–1880). Żelaziewicz był już wówczas uznanym autorem projektów dworców kolejowych i inspektorem budowy Nikołajewskiej Drogi Żelaznej oraz profesorem petersburskiej ASP, w której wykładał teorię budownictwa. Wkrótce w kamienicy tej zamieszkał czołowy przedstawiciel słynnej dynastii jubilerskiej Carl G. Fabergé (1846–1920), tu też mieścił się początkowo salon tej znanej marki. Na przełomie XIX i XX w. najem umeblowanych pokoi i apartamentów prowadziła pod tym adresem O. N. Muchina. Jeden z lokali zajmowali w listopadzie 1905 r. Nadieżda K. Krupska (1869– 1939) i Włodzimierz I. Uljanow Lenin (1870–1924), organizując w nim tajne spotkania bolszewików. Innymi z najemców Muchinej byli w latach 1908/1909 słynny śpiewak operowy Fiodor I. Szalapin (1873–1938) oraz prawnik Stefan Feliks Godlewski (1853–1929), członek Rady Państwa w latach 1909–1917.
W roku 1910 nowym właścicielem kamienicy został N. G. Hartong. Na potrzeby nowo powstałego hotelu „Regina” [Гостиница „Регина”], który, oferując zachodnioeuropejski standard, miał stać się na tle przestarzałej bazy hotelowej miasta, wzorcową tego typu placówką, przebudował on wnętrza od strony nab. Mojki.
Z czasem adres ten stał się jednak synonimem polskiej gościnności, gdyż otwarty jesienią 1910 r. hotel funkcjonował głównie w oparciu o polski personel. Według tygodnika „Świat” zarządzał nim były dyrektor warszawskiego hotelu Bristol Edmund Łysak. Znawczyni Petersburga Julia Demidenko twierdzi zaś, że dysponując doświadczeniem zdobytym w Paryżu, Londynie i Warszawie był on jedynie szefem hotelowej restauracji. Według niej hotelem zarządzać mieli E. Ann, wcześniej pracownik działającej od roku 1895 restauracji Ernest [Эрнест] (znanej też jako Dacza lub Willa Ernesta) znanego restauratora Ernesta G. Igela (zm. 1903) przy prosp. Kamiennoostrowskim [Каменноостровский пр.] 60 oraz Ż. (Georges?) Ellisobrat, były pracownik czynnej od 1887 r. przy ul. Bolszoj Morskiej 16 słynnej francuskiej restauracji Cubat [Кюба] (wcześniej Café de Paris). Tym niemniej polskojęzyczny personel oraz przystępne ceny sprawiły, że gościło tu wielu Polaków. Hotel dysponował bowiem pokojami i apartamentami w cenie od 2 do 100 rub. za dobę, w których „uwzględniono wszystkie zdobycze nowoczesnej techniki, wszystkie postulaty nowoczesnego komfortu” („Świat” 1911, nr 24 s. 39).
Atrakcję stanowiła sala bufetowo-jadalna z widokiem na prosp. Newski oraz „pierwszorzędna” restauracja „pod kierownictwem wybornych kuchmistrzów, mogąca zadowolić najwybredniejszego smakosza, bogata w doskonałe przekąski i napoje” (tamże, s. 39). Wkrótce stała się ona modną także wśród petersburżan. Wykwintny obiad kosztował tu 1 rub. 50 kop., a śniadanie 75 kop. Codziennie organizowano też popularne wśród gości i miejscowych fife o’clocki z towarzyszeniem orkiestry. Bywalcami tutejszej restauracji byli ludzie kultury, m.in. reprezentanci srebrnego wieku poeta i eseista Konstantin D. Balmont (1867–1942), poeta, pisarz i kompozytor Michaił A. Kuzmin (1872–1936) oraz grafik i pisarz Jurij I. Jurkin (1895–1938). Sąsiedztwo dużej sali teatralnej (dawnej sali Kononowa [зал Кононова]) sprzyjało organizowaniu różnego rodzaju wydarzeń artystycznych i spotkań okolicznościowych, zarówno tych czysto polskich (np. występy zespołu teatru łódzkiego w 1906 r., czy 50-lecia pracy zawodowej i społecznej lekarza Eugeniusza Marcinkiewicza [1838–1936]), jak również lokalnych.
W grudniu 1913 r. przy hotelu rozpoczął także działalność teatr kabaretowy „Dama Pikowa”[Пиковая дама] pod dyrekcją literata Fiodora (Teodora) N. Falkowskiego (1874–1942), który kierował wówczas Teatrem Nowym (dawna sala Kononowa).
Po rewolucji październikowej 1917 r. w kamienicy mieścił się klub garnizonowy Armii Czerwonej (w latach 1918–1924), a od lat 70. XX w. funkcjonuje w niej założony w 1930 r. Leningradzki Elektrotechniczny Instytut Łączności im. prof. M. A. Boncz-Brujewicza [Ленинградский электротехнический институт связи им. профессора М. А. Бонч-Бруевича]