Лейтенанта Шмидта наб., nr 45 [Lejtienanta Schmidta nab. nr 45]

Instytut Górniczy [Горный институт]. W XVIII w. stały na tym terenie dwa domy należące do rodziny hr. Szeremietiewów. Od roku 1773 funkcjonowała tu powołana 21 października/1 listopada 1773 r. przez Katarzynę II (1729–1796) Szkoła Górnicza. Była to pierwsza tego typu szkoła w Rosji, a druga na świecie po Freiburgu. Początkowo nauka w utrzymywanej przez przedsiębiorców górniczych szkole, którą otwarto uroczyście 22 czerwca 1774 r., trwała od trzech do trzech i pół roku. Od 1792 r. finansowanie szkoły przejęło państwo. W 1804 r. została przekształcona w Górniczy Korpus Kadetów [Горный кадетский корпус] z trzyletnim czasem nauki, a od roku 1866 funkcjonowała jako Instytut Górniczy. Jego klasycystyczny monumentalny gmach w typie antycznej doryckiej świątyni z reprezentacyjnymi schodami powstał w latach 1806–1811 jako dzieło architekta i malarza Andrieja N. Woronichina (1759–1814), jednego z twórców rosyjskiego empiru, który tworząc to wybitne dzieło architektury, połączył kilka istniejących budowli. W latach 20. XIX w. architekt Aleksandr I. Postnikow (1766–1830) dobudował doń boczne skrzydła, zaprojektował wnętrze sali kolumnowej i ustawił przed portykiem nawiązujące do charakteru szkoły rzeźby Porwanie Prozerpiny przez Plutona oraz Herakles duszący Anteusza. Od roku 2011 uczelnia nosiła nazwę Petersburskiego Państwowego Uniwersytetu Górniczego [Санкт-Петербургский государственный горный университет], a po połączeniu w 2012 r. z Północno-Zachodnim Państwowym Zaocznym Technicznym Uniwersytetem funkcjonuje jako Narodowy Uniwersytet Surowców Mineralnych „Gornyj” [Национальный минерально-сырьевой университет «Горный»]. Jest to jeden z większych ośrodków edukacyjnych i naukowo-badawczych w zakresie górnictwa oraz eksploatacji złóż ropy naftowej i gazu ziemnego.

Instytut Górniczy ukończyli najwybitniejsi rosyjscy geologowie, a wśród jej wykładowców i studentów nie brakowało Polaków, w latach 1870–1909 było ich ponad 100, a do roku 1918 kolejnych 50. W 1836 r. katedrę mechaniki teoretycznej objął Stanisław Kierbedź sen. (1810–1899). Jako bibliotekarz pracował tu w latach 1837–1840 współzałożyciel Towarzystwa Filomatów i przyjaciel Adama Mickiewicza Tomasz Zan (1796–1855), który po odbyciu kary w Orenburgu zatrzymał się na dłużej nad Newą w drodze w rodzinne strony. Pierwszym polskim absolwentem był w 1866 r. Wincenty Choroszewski (1845–1901), naczelnik rządowych zakładów górniczych w Królestwie Polskim. W gronie polskich absolwentów Instytutu Górniczego byli m.in.: w 1871 r. Hieronim Kondratowicz (1846–1923), autor polskiego podręcznika górnictwa oraz przed 1876 r. określany polskim Noblem Witold Zglenicki (1850–1904), związany zawodowo z Baku autor pionierskiej metody wydobywania ropy naftowej z dna morskiego. Absolwentem, a od roku 1915 profesorem instytutu był wreszcie Karol Bogdanowicz (1864–1947), jeden z największych geologów przełomu XIX i XX w., eksplorator Syberii, Azji Centralnej i Dalekiego Wschodu. Trzech innych absolwentów tego instytutu i pracowników polskiego pochodzenia uczczonych zostało rosyjskojęzycznymi tablicami pamiątkowymi. W kolejności ustanowienia tych znaków pamięci byli to w 1961 r. Aleksander Skoczyński (1874–1960): „Tutaj w latach 1895–1930 studiował i pracował wybitny uczony, założyciel aerologii górniczej, akademik Aleksander Skoczyński”, w 1973 r. Aleksander Karpiński (1847–1936): „Tutaj studiował, mieszkał i pracował od 1858 do 1896 roku wybitny geolog i paleontolog, profesor Instytutu Górniczego, twórca narodowej szkoły geologicznej, pierwszy prezes radzieckiej Akademii Nauk, akademik Aleksander Karpiński” oraz w 1974 r. Piotr Sobolewski (1782–1841): „Tutaj od 1824 do 1841 roku pracował wybitny metalurg, członek-korespondent Akademii Nauk Piotr Sobolewski”.