Kamiennoostrowskij pr. nr 44 b
Каменноостровский пр., nr 44 b
Dom emira Buchary Said Mir Muhammeda Alim Chana zaprojektowany w typie pałacu miejskiego przez S. Kryczyńskiego wznoszony w latach 1913-14, nie ukończony w planowanej postaci z powodu wybuchu I wojny światowej. Fot z 2012 r. © MCK (fot. S. Yonov).
12.04.2016
Каменноостровский пр., nr 44 b [Kamiennoostrowskij pr. nr 44 b]
Dom emira Buchary zaprojektowany w typie pałacu miejskiego przez inżyniera cywilnego i architekta Stefana Kryczyńskiego (1874–1923), wznoszony w latach 1913–1914, z powodu wybuchu I wojny światowej nie został ukończony w planowanej postaci. Zleceniodawcą i właścicielem domu był ostatni emir bucharski Said Mir Muhammed Alim Chan (1880–1944), który zażyczył sobie neorenesansowej siedziby. Nie mieszkał w niej jednak długo, ponieważ w 1920 r., po rozgromieniu jego wojsk przez bolszewików, zbiegł do Afganistanu. W dorobku Kryczyńskiego, polskiego Tatara, który spędził w tym domu ostatnie lata życia (1915–1923), jest on jednym z nielicznych projektów w duchu petersburskiego neoklasycyzmu drugiej dekady XX w. Architektura budynku oraz zastosowane detale i ornamenty sytuują go blisko współczesnych mu realizacji Mariana Lalewicza (1876–1944). Skojarzenie to narzuca przede wszystkim zastosowanie trójarkadowej loggii w drugiej kondygnacji. Arkadowe bramy domu prowadzą na dwa duże dziedzińce, których wystrój nawiązuje do włoskiego palazzo. Fasada od strony prospektu jako jedyna w Petersburgu została obłożona białym marmurem z Uralu.
Dom emira Buchary zaprojektowany w typie pałacu miejskiego przez inżyniera cywilnego i architekta Stefana Kryczyńskiego (1874–1923), wznoszony w latach 1913–1914, z powodu wybuchu I wojny światowej nie został ukończony w planowanej postaci. Zleceniodawcą i właścicielem domu był ostatni emir bucharski Said Mir Muhammed Alim Chan (1880–1944), który zażyczył sobie neorenesansowej siedziby. Nie mieszkał w niej jednak długo, ponieważ w 1920 r., po rozgromieniu jego wojsk przez bolszewików, zbiegł do Afganistanu. W dorobku Kryczyńskiego, polskiego Tatara, który spędził w tym domu ostatnie lata życia (1915–1923), jest on jednym z nielicznych projektów w duchu petersburskiego neoklasycyzmu drugiej dekady XX w. Architektura budynku oraz zastosowane detale i ornamenty sytuują go blisko współczesnych mu realizacji Mariana Lalewicza (1876–1944). Skojarzenie to narzuca przede wszystkim zastosowanie trójarkadowej loggii w drugiej kondygnacji. Arkadowe bramy domu prowadzą na dwa duże dziedzińce, których wystrój nawiązuje do włoskiego palazzo. Fasada od strony prospektu jako jedyna w Petersburgu została obłożona białym marmurem z Uralu.
Materiały związane z hasłem
Indeks adresowy:
Kamiennoostrowskij pr. nr 44 b
ostatnio dodane
Hasła:
Czarnomska Izabella
Walentynowiczówna Wanda
Skąpski Franciszek Salezy
Słonimski Ludwik
Walentynowicz Marian
Krajowski-Kukiel Feliks
Walentynowicz Rafał Antoni Władysław
Ogiński Ignacy
Szemioth Piotr
Szemioth Stanisław
Szemioth Włodzimierz
Szemioth Aleksander Edward
Żukowska Jadwiga Aniela Tekla
Liniewicz Leon
Filipkowski Stefan Julian
Rawicz-Szczerbo Władysław
Rzymskokatolickie parafie i kaplice Petersburga/Piotrogrodu oraz dekanatu petersburskiego
Mickiewicz Stefan
Kakowski Aleksander
Spasowicz Włodzimierz
Parafia i kościół św. Stanisława w Petersburgu
Żenkiewicz Józef
„Promień Poranny” / „Promień”
Dąbrowski Jarosław
Klub Robotniczy „Promień”
Polska Szkoła Przygotowawcza i Pierwsze Polskie Gimnazjum Żeńskie Stanisławy Ćwierdzińskiej
Barchwic Maria Ludwika
Petersburskie edycje utworów Adama Mickiewicza
Barchwic (Barchwitz) Jan Stanisław
Łukaszewicz Dominik
Szkiłłądź (Szkiłądź) w zakonie Jakub
Biblioteka:
Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół Polski” w Petersburgu
Ferdynand Ruszczyc w Petersburgu
Teatr Polski i Polskie Studio Teatralne
Polonica Petropolitana
Piotrogrodzkie inicjatywy charytatywno-oświatowe fundatora KUL Karola Jaroszyńskiego (Prezentacja)
Życie Teatralne Wielonarodowego Piotrogrodu-Leningradu w latach 1917-1941
Inwentarz rękopisów Biblioteki Załuskich w Cesarskiej Bibliotece Publicznej