Isaakijewskaja pł. nr 6
Исаакиевская пл., nr 6
Pałac Maryjski obok pałaców Zimowego i Taurydzkiego trzecia nadnewska rezydencja związana z działalnością polityczno-państwową. W latach 1885-1917 odbywały się tu posiedzenia Rady Państwa oraz Komitetu Ministrów Imperium Rosyjskiego a od 1905 r. Rady Ministrów. Fot. z 2014 r. © MCK (fot. S. Yonov).
27.09.2016
Исаакиевская пл., nr 6 [Isaakijewskaja pł. nr 6]
Pałac Maryjski [Мариинскийдворец] – obok pałaców Zimowego i Taurydzkiego – trzecia nadnewska rezydencja związana z działalnością polityczno-państwową.
Pierwszy budynek na parceli przy pl. św. Izaaka, którego projektantem był wybitny francuski architekt Jean-Baptiste Vallin de la Mothe (1729–1800), został zbudowany w latach 1762–1768 jako rezydencja gen. feldmarszałka Iwana G. Czernyszowa (zm. 1797). Funkcjonowała w niej następnie (1825–1839) Nikołajewska Szkoła Kawalerii. W latach 1839–1844 autor licznych petersburskich pałaców Andriej I. Schtakensneider (1802–1865) wzniósł tu monumentalną klasycystyczną rezydencję z charakterystyczną trójryzalitową fasadą i arkadowym podjazdem. Bogaty wystrój wnętrz nowego pałacu był dziełem włoskiego malarza Antonia Vighiego (1764–1844) oraz duńskiego rzeźbiarza Davida I. Jensena (1816–1902). Stanowił on prezent Mikołaja I (1796–1855) z okazji zaślubin jego córki wielkiej ks. Marii Nikołajewny (1819–1876) z hr. Maksymilianem Leuchtenburskim (1817–1852) i stał się oficjalną siedzibą wielkiej księżnej [Дворец вел. княгини Марии Николаевны].
W 1884 r. pałac przeszedł na własność skarbu państwa, a od roku 1885 zaczęły się w nim odbywać posiedzenia Rady Państwa [Государственный совет] oraz Komitetu Ministrów Imperium Rosyjskiego [Комитет министров] a od 1905 r. Rady Ministrów [Совет министров]. W związku z nową funkcją znany petersburski architekt Leontij N. Benois (1856–1928) przekształcił w latach 1907–1908 Ogród Zimowy pałacu oraz dobudował salę posiedzeń. Po rewolucji lutowej 1917 r. do czerwca tegoż roku mieścił się tu Rząd Tymczasowy. Po rewolucji październikowej 1917 r. pałac przeszedł do dyspozycji Ludowego Komisariatu Majątku [Народный комиссариат имуществ] oraz Wysokiej Rady Ludowej Gospodarki [Высший совет народного хозяйства], a po przenosinach władz państwowych do Moskwy urządzono w nim koszary Armii Czerwonej. Od lat 20. XX w. w pałacu mieściły się różne instytucje oraz akademik. W latach 1945–1991 pałac był siedzibą Rady Deputowanych Ludowych Leningradu – Liensowieta [Ленсовета], potem Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich – Pietrosowieta [Петросовета] (1991–1993), a od 1994 r. urzęduje w nim Zgromadzenie Ustawodawcze Sankt Petersburga [Законодательное собрание Санкт-Петербурга].
W pracach Rady Państwa do rewolucji 1917 r. uczestniczyło wielu Polaków, m.in.: Leopold Julian Kronenberg (1849–1837) w latach 1907–1910, Aleksander Meysztowicz (1864–1943) w latach 1909–1917, Hipolit Milewski (1848–1932), Karol Niezabytowski (1865–1952) w latach 1911–1912, Józef Ostrowski (1850–1923), Henryk Potocki (1868–1958) w latach 1908–1910 oraz Ignacy Szebeko (1859–1937) w latach 1909–1917.
Pałac Maryjski [Мариинскийдворец] – obok pałaców Zimowego i Taurydzkiego – trzecia nadnewska rezydencja związana z działalnością polityczno-państwową.
Pierwszy budynek na parceli przy pl. św. Izaaka, którego projektantem był wybitny francuski architekt Jean-Baptiste Vallin de la Mothe (1729–1800), został zbudowany w latach 1762–1768 jako rezydencja gen. feldmarszałka Iwana G. Czernyszowa (zm. 1797). Funkcjonowała w niej następnie (1825–1839) Nikołajewska Szkoła Kawalerii. W latach 1839–1844 autor licznych petersburskich pałaców Andriej I. Schtakensneider (1802–1865) wzniósł tu monumentalną klasycystyczną rezydencję z charakterystyczną trójryzalitową fasadą i arkadowym podjazdem. Bogaty wystrój wnętrz nowego pałacu był dziełem włoskiego malarza Antonia Vighiego (1764–1844) oraz duńskiego rzeźbiarza Davida I. Jensena (1816–1902). Stanowił on prezent Mikołaja I (1796–1855) z okazji zaślubin jego córki wielkiej ks. Marii Nikołajewny (1819–1876) z hr. Maksymilianem Leuchtenburskim (1817–1852) i stał się oficjalną siedzibą wielkiej księżnej [Дворец вел. княгини Марии Николаевны].
W 1884 r. pałac przeszedł na własność skarbu państwa, a od roku 1885 zaczęły się w nim odbywać posiedzenia Rady Państwa [Государственный совет] oraz Komitetu Ministrów Imperium Rosyjskiego [Комитет министров] a od 1905 r. Rady Ministrów [Совет министров]. W związku z nową funkcją znany petersburski architekt Leontij N. Benois (1856–1928) przekształcił w latach 1907–1908 Ogród Zimowy pałacu oraz dobudował salę posiedzeń. Po rewolucji lutowej 1917 r. do czerwca tegoż roku mieścił się tu Rząd Tymczasowy. Po rewolucji październikowej 1917 r. pałac przeszedł do dyspozycji Ludowego Komisariatu Majątku [Народный комиссариат имуществ] oraz Wysokiej Rady Ludowej Gospodarki [Высший совет народного хозяйства], a po przenosinach władz państwowych do Moskwy urządzono w nim koszary Armii Czerwonej. Od lat 20. XX w. w pałacu mieściły się różne instytucje oraz akademik. W latach 1945–1991 pałac był siedzibą Rady Deputowanych Ludowych Leningradu – Liensowieta [Ленсовета], potem Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich – Pietrosowieta [Петросовета] (1991–1993), a od 1994 r. urzęduje w nim Zgromadzenie Ustawodawcze Sankt Petersburga [Законодательное собрание Санкт-Петербурга].
W pracach Rady Państwa do rewolucji 1917 r. uczestniczyło wielu Polaków, m.in.: Leopold Julian Kronenberg (1849–1837) w latach 1907–1910, Aleksander Meysztowicz (1864–1943) w latach 1909–1917, Hipolit Milewski (1848–1932), Karol Niezabytowski (1865–1952) w latach 1911–1912, Józef Ostrowski (1850–1923), Henryk Potocki (1868–1958) w latach 1908–1910 oraz Ignacy Szebeko (1859–1937) w latach 1909–1917.
Materiały związane z hasłem
ostatnio dodane
Hasła:
Czarnomska Izabella
Walentynowiczówna Wanda
Skąpski Franciszek Salezy
Słonimski Ludwik
Walentynowicz Marian
Krajowski-Kukiel Feliks
Walentynowicz Rafał Antoni Władysław
Ogiński Ignacy
Szemioth Piotr
Szemioth Stanisław
Szemioth Włodzimierz
Szemioth Aleksander Edward
Żukowska Jadwiga Aniela Tekla
Liniewicz Leon
Filipkowski Stefan Julian
Rawicz-Szczerbo Władysław
Rzymskokatolickie parafie i kaplice Petersburga/Piotrogrodu oraz dekanatu petersburskiego
Mickiewicz Stefan
Kakowski Aleksander
Spasowicz Włodzimierz
Parafia i kościół św. Stanisława w Petersburgu
Żenkiewicz Józef
„Promień Poranny” / „Promień”
Dąbrowski Jarosław
Klub Robotniczy „Promień”
Polska Szkoła Przygotowawcza i Pierwsze Polskie Gimnazjum Żeńskie Stanisławy Ćwierdzińskiej
Barchwic Maria Ludwika
Petersburskie edycje utworów Adama Mickiewicza
Barchwic (Barchwitz) Jan Stanisław
Łukaszewicz Dominik
Szkiłłądź (Szkiłądź) w zakonie Jakub
Biblioteka:
Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół Polski” w Petersburgu
Ferdynand Ruszczyc w Petersburgu
Teatr Polski i Polskie Studio Teatralne
Polonica Petropolitana
Piotrogrodzkie inicjatywy charytatywno-oświatowe fundatora KUL Karola Jaroszyńskiego (Prezentacja)
Życie Teatralne Wielonarodowego Piotrogrodu-Leningradu w latach 1917-1941
Inwentarz rękopisów Biblioteki Załuskich w Cesarskiej Bibliotece Publicznej