Był zapewne najstarszym z dzieci Józefa (zm. po 1824), właściciela nieruchomości w Odessie i Jekaterynosławiu, oraz Marii Kolankowskiej (zm. po 1824). Miał trzech braci: Pawła Szemiotha (1811 – po 1863), mieszkańca Odessy, właściciela folwarku koło Odessy, w 1862 r. oskarżonego o przynależność do polskiej organizacji konspiracyjnej działającej w Odessie i podburzającej ludność chłopską przeciwko władzy carskiej, Ignacego Szemiotha (zm. po 1860), żołnierza armii rosyjskiej, urzędnika w administracji wschodniosyberyjskiej Imperium Rosyjskiego, i Justyna (Justyniusza) Szemiotha (1817 – po 1860), nauczyciela w szkole powiatowej w Wierchoturju za Uralem, oraz siostrę Rozalię.

Służbę w armii carskiej rozpoczął Szemioth 4 sierpnia 1823 r. w 32. pułku strzelców. Już 12 listopada 1825 r. przeniesiony został do Ufimskiego pułku piechoty, gdzie 14 listopada 1826 r. awansował na pomocnika chorążego. Następnie 2 marca 1827 r. przeniesiono go do Małorosyjskiego pułku kirasjerskiego im. Księcia Alberta (Hohenzollerna) Pruskiego wraz ze zmianą stopnia na junkra, a 3 czerwca 1827 r. promowano na korneta. W latach 1830–1831 pełnił krótko różne funkcje pomocnicze w gospodarstwie pułkowym. 30 września 1831 r. został żandarmem w osadzie wojskowej Nowa Praga [Нова Прага] pod Jelizawetgradem [Елисаветград] w gub. chersońskiej (od 1822 r. siedzibie Małorosyjskiego pułku kirasjerskiego, obecnie osiedlu typu miejskiego Nova Praha koło Kropywnyckiego [ukr. Кропивницький] w Ukrainie). Później, od 1 lipca 1832 r. przeszedł na funkcję inżyniera dywizyjnego w 2. dywizji kirasjerów. Do pułku kirasjerów powrócił 31 marca 1833 r. i od 26 kwietnia tegoż roku dowodził stacjonującym w Nowej Pradze 3. szwadronem. Zapewne był już wtedy porucznikiem, choć pierwszy raz wzmiankowany jest w tej randze w lutym 1834 r. W listopadzie 1835 r. był już kapitanem sztabowym w Małorosyjskim pułku kirasjerów im. Księcia Alberta Pruskiego.

Od 3 sierpnia do 10 września 1835 r. Szemioth uczestniczył w manewrach wojskowych pod Kaliszem, które odbywały się w obecności dwóch monarchów – cesarza rosyjskiego Mikołaja I (1796–1855) i króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III Hohenzollerna (1770–1840). Podczas tych manewrów kilkakrotnie wyróżnił się i doczekał się uznania ze strony szefa pułku – po powrocie do Nowej Pragi otrzymał od księcia Alberta nagrodę w postaci złotego zegarka. Szybko jednak zmienił przynależność pułkową, gdyż 23 grudnia 1835 r. został dowódcą rezerwowego szwadronu w pułku husarskim im. Księcia Orańskiego. W 1836 r. był ponownie rotmistrzem sztabowym w pułku kirasjerskim. 4 marca 1836 r. otrzymał z powodu choroby dymisję z wojska i przebywał w zawieszeniu do 14 grudnia tego roku, kiedy to został przeniesiony do służby w kancelarii cywilnego gubernatora Petersburga. Z tego powodu przeniósł się z rodziną z gub. chersońskiej do rosyjskiej stolicy, co wiązało się również z otrzymaniem lepiej płatnej pracy.

Po uzyskaniu dymisji z wojska Szemioth kontynuował służbę w administracji cywilnej, żeby utrzymać coraz liczniejszą rodzinę. Awansował w hierarchii rang i czynów Imperium Rosyjskiego. Już 26 lutego 1837 r. decyzją Rządzącego Senatu został podniesiony do rangi sekretarza kolegialnego (X klasa), a 12 stycznia 1838 r. objął posadę asesora w Petersburskim Cywilnym Sądzie Nadwornym. Jednakże już 18 maja tegoż roku został zwolniony ze stanowiska z powodu wybrania go przez szlachtę gub. petersburskiej na asesora kolegialnego w I Departamencie Petersburskiej Izby Sądu Cywilnego. W 1852 r. przeszedł do gubernialnej Izby Sądu Karnego i wykazywany jest w jej składzie do 1855 r. Awansował także w hierarchii urzędniczej. 1 marca 1840 r. został radcą tytularnym ze starszeństwem liczonym od daty nominacji (IX klasa), aby do 1849 r. awansować na kolegialnego asesora, później radcę nadwornego, co odpowiadało VII klasie cywilnej.

Usytuowanie lat jego życia sprawia, że można go identyfikować z postacią Piotra Szemiotha, autora pracy z zakresu stosunków rolnych w Rosji w połowie XIX w. Zasłużył tym na uwagę ze strony wydawców Rosyjskiego Słownika Biograficznego [Русский биографический словарь], którzy zamieścili krótką wzmiankę o nim, niestety bez podania szczegółów biograficznych. Był on autorem pracy pt. Мысли объ усовершенствованій сельскаго хозяйства и улучшеній быта поселянъ-хлебопашцевъ [Myśli o udoskonaleniu gospodarki rolnej i polepszeniu bytu chłopów – dosłownie osadników producentów chleba] (Sankt Petersburg, 1837; wyd. 2. rozszerzone 1840). Omówił w niej przyczyny kryzysu w rolnictwie w zachodnich guberniach Imperium Rosyjskiego, objawiającego się w zjawiskach ubożenia chłopstwa oraz nadmiernego i rosnącego zadłużenia majątków ziemskich. Podał też sposoby naprawy tej sytuacji i polepszenia bytu pańszczyźnianych chłopów.

W 1832 r. Szemioth wystąpił do Szlacheckiego Zgromadzenia Deputackiego Guberni Mohylowskiej [Могилевское дворянское депутатское собрание], z której wywodziła się jego rodzina, o potwierdzenie szlacheckiego pochodzenia dla siebie i rodzeństwa.

Ożenił się z Eufrozyną z domu Werner, córką Antona. Ślub odbył się 23 listopada 1830 r. Zostawili po sobie dziewięcioro dzieci. Wśród nich było sześciu synów: Włodzimierz Szemioth (1832–1903), Walerian (1834 – po 1848), Aleksander (1835 – po 1868), Michał (1837 Petersburg – po 1848), Paweł (1842 Petersburg – ok. 1879) i Mikołaj (1848 Petersburg – 2. poł. XIX w.) oraz trzy córki: Zofia (1832 – 2. poł. XIX w.), Anna (1839 Petersburg – po 1849) i Maria (1846 Petersburg – 2. poł. XIX w.). 




Bibliografia:

П. М. Гуревичъ, Шеміоттъ Петръ, w: Русский биографический словарь, изд. Императорского Русского Исторического Общества, t. XXIII, Санкт Петербург 1911, t. 33, s. 84; Адрес-календарь. Общая роспись 1844, cz. 2, s. 3; Адрес-календарь. Общая роспись 1844, cz. 2, s. 2; Адрес-календарь. Общая роспись 1844, cz. 2, s. 170; Адрес-календарь. Общая роспись 1846, cz. 2, s. 164; Адрес-календарь. Общая роспись 1848, cz. 2, s. 155; Адрес-календарь. Общая роспись 1849, cz. 2, s. 152; Адрес-календарь. Общая роспись 1850, cz. 2, s. 123; Адрес-календарь. Общая роспись 1851, cz. 2, s. 134; Адрес-календарь. Общая роспись 1852, cz. 2, s. 136; Адрес-календарь. Общая роспись 1853, cz. 2, s. 138; Адрес-календарь. Общая роспись 1854, cz. 2, s. 139; Адрес-календарь. Общая роспись 1855, cz. 2, s. 139; Państwowe Rosyjskie Archiwum Historyczne (RGIA) [Российский государственный исторический архив] w Sankt Petersburgu: F. 1343, op. 33, spr. 1027, k. 9, spr. 1031, k. 21–26; Rosyjskie Państwowe Archiwum Wojenno-Historyczne [Российский государственный военно-исторический архив] (RGVIA) w Moskwie: F. 395, inw. 27/423, 1836, nr 326; Rosyjska Biblioteka Państwowa [Российская Государственная Библиотека] w Moskwie: sygn. Полт. 61.4, k. 9.