14-я линия В. О., nr 25–27 [14-ja linija W. O. nr 25–27]

Klasycystyczny budynek z lat 30. XIX w., w którym w latach 1840–1845 mieszkała znana z wiersza Aleksandra S. Puszkina (1799–1837) Cudowne pomnę oka mgnienie [Я помню чудное мгновенье] Anna P. Kern (1800–1879), został przekazany w roku 1865 przez ówczesną właścicielkę baronową Zofię Meyendorff (1800–1868) na potrzeby katolickiego żeńskiego przytułku dla sierot i staruszek [Приют для женщин римско-католического вероисповедания].

Założony w 1857 r. przez ks. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego (1822–1895) jako „Schronisko dla ubogich rzymskokatolickiego wyznania” przytułek mieścił się pierwotnie przy kościele św. Katarzyny przy prosp. Newskim 32-34, a pod nowym adresem funkcjonował od 1859 do 1917 r. Był prowadzony przez powołane do życia przez ks. Felińskiego w 1857 r. Zgromadzenie Sióstr Rodziny Maryi, którego przełożoną była wówczas jego bliska współpracownica s. Florentyna Dymman (1828–1906), a środki na jego utrzymanie pochodziły ze składek społecznych. Zgodnie z zatwierdzonym przez Aleksandra II (1818–1881) statutem z 27 października 1859 r. przytułek miał dwa oddziały: dla starszych ubogich kobiet i sierociniec dla dziewcząt. Funkcjonowały też przy nim szkoła, mały szpital i szwalnia. Dziewczynki przyjmowane były z reguły od siódmego roku życia. Przed południem uczyły się religii, języka rosyjskiego i podstaw arytmetyki, po południu odbywały się zajęcia z szycia, kroju, haftu i robót gospodarskich. W 1894 r. w przytułku znajdowało schronienie 40 staruszek oraz ponad 150 dziewcząt, z których 20 przebywało tam na koszt kościoła św. Katarzyny, a ok. 50 utrzymywanych było przez Rzymskokatolickie Towarzystwo Dobroczynności (RzTD) przy tymże kościele. 

Przewodniczącą komitetu zarządzającego była uchodząca za formalną założycielkę przytułku ks. Izabela Gagarina z domu Walewska (córka Adama; 1800–1886), żona Siergieja S. Gagarina (1795–1852), jej zastępczynią zaś właścicielka kamienicy baronowa Zofia Meyendorff z domu Buol von Schauenstein, żona Piotra K. Meyendorffa (1796–1863), Gabinetu Jego Cesarskiej Mości (instytucja sprawująca opiekę nad majątkiem rodziny panującej) za panowania Aleksandra II, a wśród dobrodziejek były m.in. Maria (1839–1882) z domu Potocka (córka Bolesława), żona Grigorija S. Stroganowa (1829–1910), i Olga (1802–1861) z Potockich (córka Stanisława Szczęsnego), żona Lwa A. Naryszkina (1785–1846).

W urządzonej w przytułku kaplicy ks. Z. Sz. Feliński odprawiał nabożeństwa dla podopiecznych i okolicznej ludności. Następnie przez ponad 30 lat obowiązki kapelana przytułku pełnił ksiądz kanonik Wincenty Majewski (1832–1905). W roku 1891 inżynier wojskowy płk Henryk Wojnicki (1833–?) dobudował na potrzeby przytułku dwupiętrowy aneks (nr 27), który połączono z istniejącym budynkiem. W wyniku przebudowy w 1897 r. w gmachu przytułku powstała nowa kaplica pw. Niepokalanego Poczęcia NMP, mogąca pomieścić ok. 1 tys. osób. Posługę duszpasterską skierowaną także do polskich mieszkańców Wyspy Wasiljewskiej pełnili w niej profesorowie z Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej. Współautorem projektu kaplicy był pełniący nad Newą wiele funkcji ministerialnych inżynier cywilny i architekt Karol Majewski (1824–1897). Została ona zamknięta w roku 1935, a jej pomieszczenia zajęło wówczas przedszkole. Według historyka Stanisława Ptaszyckiego (1853-1933) (Z moich wspomnień znad Newy, w: Z murów św. Katarzyny…, t. 1, Warszawa 1933, s. 56-57 ) do 1884 r., tj. do utworzenia RzTD, cała „dobroczynna  i patriotyczna i dobroczynna działalność publiczna społeczeństwa polskiego w Petersburgu skupiała się w przy żeńskiej ochronie na 14 linii”.