Babiański Bronisław Teofil / Бобянский (Бабянский) Бронислав-Теофил Юлианович (1862–1939?), h. Dębno (?), generał major Imperium Rosyjskiego.

Urodził się 15 kwietnia 1862 r. w Brześciu Litewskim (biał. Брэст, Берасьце, obecnie Białoruś), w katolickiej rodzinie szlacheckiej z gub. grodzieńskiej. Był synem Juliana.

Ukończył siedmioklasowe gimnazjum wojskowe w Połocku (1874–1880), w którym uzyskał maturę. Do armii rosyjskiej wstąpił 1 września 1880 r. Uczył się w 2 Konstantynowskiej Szkole Wojskowej [2-е Константиновское училище] w Petersburgu od 28 września 1880 do 20 sierpnia 1882 r. Ukończył ją jako absolwent I kategorii. Promocję na pierwszy stopień oficerski otrzymał 7/20 sierpnia tegoż roku wraz z przydziałem do stacjonującego w Brześciu Litewskim 67 Tarutińskiego Pułku Piechoty (PP) [67-й пехотный Тарутинский полк]. Służył w nim od 7 sierpnia 1882 do 1901 r. W tym czasie (1900) ukończył siedmiomiesięczną szkołę aplikacyjną – oficerską szkołę strzelecką [Офицерская стрелковая школa] w Oranienbaumie (obecnie Łomonosow [Ломоносов]). Skierowany na Daleki Wschód od 1 lipca 1901 r. pełnił służbę w Straży Granicznej. W Zaamurskim Okręgu Wojskowym służył do wybuchu I wojny światowej (1914), jednak etatowo figurował w ewidencji tego okręgu do 2 lutego 1919 r. Otrzymał przydział do 5 Zaamurskiego PP [Заамурский пограничный пехотный полк]. W tym czasie brał udział w kampanii w Chinach (1900–1901) oraz w wojnie rosyjsko-japońskiej (1904–1905). W czasie służby na Dalekim Wschodzie zajmował różne stanowiska: dowódcy kompanii (prawie 11 lat), sotni (prawie 2,5 roku), zastępcy dowódcy oddziału, kierownika gospodarki pułkowej oraz dowódcy batalionu. Od 18 października 1911 r. dowodził 5 Zaamurskim PP.

Po wybuchu I wojny światowej, wraz ze swoją jednostką został skierowany został do walk na rosyjskim Froncie Południowo-Zachodnim, na którym przebywał od 28 lutego 1915 do 28 lutego 1918 r. (początkowo na Podolu, potem nad Styrem i Dniestrem). W tym czasie był dowódcą jednostek wojskowych i związków taktycznych: 5 Zaamurskiego PP (29 marca 1915 – 15 lutego 1917), brygady w 5 Zaamurskiej Dywizji Piechoty (DP) (16 lutego –24 czerwca 1917), 5 Zaamurskiej DP (26 czerwca 1917–26 marca 1918), brygady w 74 DP oraz 13 Syberyjskiej Dywizji Strzelców (od 10 października 1917 r.). Tak liczne zmiany stanowisk były spowodowane dużymi stratami ponoszonymi przez strony walczące oraz dużymi ruchami kadrowymi na wyższych stanowiskach dowódczych. W armii rosyjskiej służył do 26 marca 1918 r., natomiast na froncie przebywał od 29 marca 1915 do 16 lutego 1917 r.

Przez cały okres służby w armii rosyjskiej od roku 1882 Babiański awansował na kolejne stopnie wojskowe: porucznika (1886), sztabskapitana (1892), kapitana (rotmistrza) (1896), podpułkownika (1904), pułkownika (1910), a w końcu generała majora (1916; według rosyjskich źródeł 3 czerwca 1917 r.). W latach 1917–1918 działał w polskich organizacjach wojskowych. Od 28 lutego 1918 do 21 stycznia 1919 r. miał przerwę w służbie wojskowej.

Po odejściu z armii rosyjskiej został przyjęty do Wojska Polskiego z zaliczeniem do rezerwy. Reaktywowany 2 stycznia 1919 r., wyznaczony został na stanowisko dowódcy 10 DP (3 czerwca 1919 r.), a następnie 7 DP. 29 listopada 1919 r. przeniesiono go na stanowisko dowódcy Okręgu Generalnego Lublin, które zajmował do 1921 r. Brał udział w walkach polsko-ukraińskich 1919 r., m.in. w końcu maja tego roku zdobył przyczółek w Łucku nad Styrem. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. dowódca Frontu Litewsko-Białoruskiego gen. Stanisław Szeptycki (1867–1950) w depeszy do Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego (1867–1935) scharakteryzował go jako dobrego, acz zbyt pobłażliwego dla podwładnych oficera, i sugerował, że lepiej sprawdziłby się jako dowódca etapów. Dekretem z dnia 12 marcu 1921 r. (Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 13, dnia 2 kwietnia 1921 r.) Babiański został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała porucznika. 26 października 1923 r. prezydent RP Stanisław Wojciechowski (1869–1953) zatwierdził go w stopniu generała dywizji. Do wybuchu II wojny światowej w 1939 r. mieszkał w Warszawie. We wrześniu tegoż roku udał się w rodzinne strony w rejonie Grodna, gdzie w październiku został aresztowany przez NKWD.

Był żonaty. Miał dwoje dzieci – córkę i syna. Nieznane są data i okoliczności jego śmierci.

W armii rosyjskiej otrzymał m.in.: Order św. Stanisława III kl. (1894), II kl. (1905), Order św. Anny III kl. (1905), II kl. (1906), Order św. Włodzimierza IV kl. (1913), III kl. (1916) z mieczami. Otrzymał także Krzyż Kawalerski II kl. za zasługi dla Księstwa Oldenburskiego (1897). Posiadał również Krzyż Walecznych.



Bibliografia:
К. А. Залесский, Первая мировая война. Энциклопедия. В 2 частях. Часть 2. Русская действующая армия, Москва 2014; S. Czerep, Generałowie i admirałowie polskiego pochodzenia w armii rosyjskiej 1914–1917, Białystok 2014, s. 95 (biogram); H. Kosk, Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny, Pruszków 1998, t. 1, s. 48–49; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 31; Бабянский Бронислав-Теофил Юлианович, http://www.grwar.ru/persons/persons.html?id=8554 [dostęp: 16 II 2016]; Н. Д. Егоров, Русский генералитет накануне Гражданской войны. (Материалы к биографическому справочнику), Москва 2004; Список капитанам армейской пехоты по старшинству. Составлен по 15-е марта 1898 года, Санкт-Петербург 1989; Список генералам, штаб и обер-офицерам и классным чинам Заамурского округа Отд. корпуса пограничной стражи по старшинству в чинах по родам оружия и по частям. Составлен по 01.05.1914, Харбин 1914; Centralne Archiwum Wojskowe (CAW) w Warszawie: sygn. Ap. 9649 (Akta personalne gen. Bronisława Babiańskiego).